Zamknięty dokładnie
przed światłami i krzykiem spoconego miasta
piszę mój las
w nim mieszkam
i on we mnie mieszka
i nigdy nie prowadzi doń ta sama droga
Piszę mój las
kosmate maszerują świerki
dęby niedźwiedzio przytupują w miejscu
brzozy bawią się w teatr grecki - recytują
dystychy wiatru
głogi skaczą do siebie drapią się do krwi
na grzybią kurkę czai się mech lisi
strumień raz nagi raz przybrany w listek
samemu niebu pozuje do aktów
podbiałów zakon modli się - szeleszczą
kornety białe lecz białe od spodu
zielonym ogniem same w sobie płoną
pokrzywy-wiedźmy
szałwie opętanice otaczają kamień
obojętny na wszystko i zamknięty w sobie
Piszę mój las jagody czarnej atramentem
piórkiem zgubionym przez kukułkę rymu"
Śliwiak Tadeusz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz