"Poranna jutrzenka nigdy nie wygląda tak samo,
a stopniowe rozświetlenie nieba zawsze zakrawa na cud.
Znikają gwiazdy, niebo jaśnieje, bladoróżowe pasma
nad horyzontem raptem rozbłyskują wiązanką promieni
jak czerwone i żółte języki ognia.
Nad ogródkiem ukazuje się pierwszy skrawek
tarczy słonecznej, jej promienista korona dotyka
jeszcze ziemi rozpraszając cienie na drzewach
i rozjaśniając niebo od szafirowego błękitu
po odcień akwamaryny.
Ogród jest pełen wilgoci i zapachu letniego poranka,
promienie nadają kwiatom kolor tęczy, a cudna
srebrzysta mgła zawieszona nad strumykiem,
jak welon unosi się i znika.
Budzi się dzień pełen delikatnych, a jednocześnie
niedojrzałych barw.
Trawa pokryta rosą pachnie świeżością, we wczesnym,
przeźroczystym świetle nadlatuje wiatr, który panującą
ciszę, zamienia w cudną muzykę szumiących drzew
i śpiew ptaków, kolejny dzień…..co przyniesie…" (Tessa)
"Gdzie się mglista kończy pajęczyna?
Gdzie się biel jej przerzedzać poczyna?"
Gdzie się biel jej przerzedzać poczyna?"
W pajęczej sieci
Łaskotki słoneczne
Szafirek
